استفاده از رسانه ها

فصل یازدهم کتاب راهنمای «انجمن جهانی حمایت از حیوانات» به استفاده از رسانه ها اختصاص دارد.

رسانه ها در پیشبرد اهداف مبارزه، دستیابی به هواداران بالقوۀ جدید وکسب معروفیت نقش مهمی دارند.

1 ـ مقدمه

2 ـ راهکارهای استفاده از رسانه ها

3 ـ تهیۀ فهرستی از رسانه ها

4 ـ هدف گیری

5 ـ به وجود آوردن پوشش محلی رسانه ای

     الف: منابع خود را آماده کنید.

     ب: در مورد نوع مطلب تصمیم گیری کنید.

     ج: تصمیم بگیرید که به کدام رسانه نزدیک شوید.

     د: حرکت را ادامه دهید.

     هـ: فهرست کارهایی که باید انجام شوند.

6 ـ سایر جوانب

7 ـ جعبه ابزار رسانه ای

     الف: مطالب مطبوعاتی

     ب: کنفرانس های مطبوعاتی

     ج: نامه به سردبیر

     د: کنار آمدن با انتقادها

8 ـ مصاحبه

     الف: کلیات

     ب: آماده شدن برای مصاحبه

     ج: در طول مصاحبه

     د: مصاحبه های رادیویی تلویزیونی

1 ـ مقدمه

رسانه ها ـ مطبوعات، رادیو و تلویزیون ـ افکار عمومی را شکل می دهند و در جنبش هایی نظیر حمایت از حیوانات که دنبال تغییر اجتماعی هستند، شاید تنها وسیلۀ مؤثر برای انتشار پیام شما باشند.

رسانه ها قادرند طیف وسیعی از مخاطبان را پوشش دهند. مخصوصاً تلویزیون رسانۀ بسیار قدرتمندی است ـ وسیله ای که قدرت تصویر و کلام را در هم ادغام می کند. تلویزیون در ساعات پربیننده، به تعداد زیادی از مردم دسترسی دارد که شما به تنهایی در همۀ عمر قادر به برقراری ارتباط با آن تعداد افراد نیستید.

رسانه ها در پیشبرد اهداف مبارزه بسیار مؤثر هستند. آنها هواداران بالقوۀ جدید و معروفیت به همراه می آورند. برای استفادۀ بیشتر از رسانه ها، سازمان ها باید استراتژی رسانه ای داشته باشند و به وقتش بدانند چطور با رسانه ها ارتباط برقرار کنند و پوشش خبری بگیرند، یک جعبه ابزار رسانه ای قوی بسازند و برای انجام مصاحبۀ خوب، مهارت لازم را کسب کنند. همۀ این عنوان ها در بخش های بعدی شرح داده می شوند.

2 ـ راهکار استفاده از رسانه ها

ایجاد استراتژی رسانه ای مهم است تا سازمان بتواند با فعالیت های رسانه ای و همچنین واکنش علیه آنها کار کند.

برنامه ریزی مؤثر برای آینده می تواند اطمینان دهد که شما از رسانه ها برای رسیدن به اهداف مأموریتتان استفاده می کنید، نه این که رسانه ها برای پیشبرد آن چه در دستور کار دارند، از شما استفاده کنند.

رویکرد پیشگیرانه شامل موارد زیر است: 

• استفاده از تحقیق و بررسی برای تشویق و همکاری با برنامه های تحقیقاتی عمیق
• نوشتن و تلاش در انتشار مقالات مهم
• برای جذب رسانه ها: ترتیب دادن کنفرانس های مطبوعاتی، تظاهرات، رویدادها، برپایی کمپین، جلسۀ عکسبرداری (زمان کوتاهی که خبرنگاران عکاس می توانند از یک شخصیت سیاسی عکس بگیرند)، فرصت هایی با چهره های سرشناس.    

رویکرد واکنشی شامل موارد زیر است:

• پاسخ به اخبار مربوط به حیوانات با فرستادن نامه به سردبیر و بیانیه های خبری
• تلفن زدن به خبرنگاری که آن مقاله را نوشته و بیان دیدگاهتان.

هم موقع پیشگیری و هم موقع واکنش، بخش مهم استراتژی رسانه ای شما این است که موارد زیر را به وضوح بیان کند:

• اهداف: از رسانه ها چه چیزی می خواهید ؟
• مخاطب نظر مورد: کدام رسانه مورد نظر شماست؟
• زمان: چه موقع می خواهید با آنها تماس بگیرید؟
• پیام های کلیدی: چه می خواهید به آنها بگویید؟
• نحوۀ عمل: چگونه می خواهید به آنها بگویید؟

در ضمن موقع تدوین استراتژی خود باید این موارد برنامه ریزی رسانه ای در نظر بگیرید:

• جنبه های رسانه ای در طرح های تحقیقاتی، و بررسی ها
• مخاطبانی را که هدف شما هستند تجزیه و تحلیل کنید و به رسانه های مرتبط توجه خاص داشته باشید. برای مثال روزنامه های قطع بزرگ بیشتر توسط کسانی خوانده می شوند که مؤسسات مهم را کنترل می کنند، نشریات مربوط به حیوانات توسط آنهایی خوانده می شوند که علاقۀ ویژه ای به امور حیوانات دارند، متخصصان مجلات تخصصی را می خوانند و غیره.
• رسانه ها را از نظر اهمیت طبقه بندی کنید و در برقراری ارتباط با مهم ترینشان و حفظ این رابطه بکوشید.
• برای دستیابی به رسانه های محلی، از حامیان به عنوان بخشی ازاستراتژی رسانه ای خود استفاده کنید.
• همیشه عملکرد گذشته را ارزیابی کنید و در صورت امکان آن را بهبود ببخشید.

تأکید می شود که کارکرد رسانه ها در هر کشور با کشور دیگر متفاوت است، چیزی که در یک کشور مطلقاً تأثیری ندارد در کشوری دیگرممکن است جدید باشد و در سر خط خبرها جا گیرد. عواملی مثل میزان آزادی مطبوعات، ارتباط با تبلیغ کنندگان، سطح پیشرفت مسائل مربوط به حمایت از حیوانات و حتی میزان کلی دموکراسی در آن کشور، همه و همه نقش دارند. این بدان معناست که هر سازمانی باید راه های مختلف را امتحان کند، آنها را مورد ارزیابی قرار دهد و فرمول های موفقی برای راهکارهای رسانه ای خود پیدا کند. برای همه نمی توان یک نسخه را پیچید.

3 ـ تهیۀ فهرستی از رسانه ها

برای کسی که دست اندرکار رسانه هست، داشتن یک لیست دقیق ازرسانه های فعلی ضروری می باشد. راه های مختلفی برای تهیۀ این لیست وجود دارد که هر کدام هزینه های متفاوتی دارند. این راهنما جامع نیست بلکه بعنوان نقطۀ شروع در نظر گرفته شده است.

ارزانترین گزینه این است که خودتان دست به تحقیق بزنید. در این صورت تنها هزینه اش وقتی است که برای تحقیق روی تلفن یا اینترنت صرف می کنید. شاید کمی دردسر داشته باشد ولی کاملاً ارزشش را دارد. مخصوصاً که بیشتر افراد به میزان تماس ها و جزئیات ارائه شده توسط خدمات اشتراک نیاز ندارند.

خدمات اشتراک با بانک های اطلاعاتی رسانه، در بعضی کشورها موجود است. اما باید برایش پول پرداخت کنید؛ آنها به طور منظم به روز می شوند و به شما اجازه می دهند که:

• انتخاب رسانۀ هدفمند خود را  انجام دهید.
• مخاطبان خود را اضافه کنید.
• به طور اتوماتیک نشریه بفرستید. (به وسیلۀ ایمیل)

داشتن لیست رسانه ها معنی اش این نیست که لیست کاملی از همۀ گزارشگران، نویسندگان یا تهیه کنندگان کشور داشته باشید. بیشتر مردم فقط به لیست کوتاهی نیاز دارند مخصوصاً اگر فقط با نشریات محلی کار می کنند.

شناسایی نشریه های مورد نظر

نشریات و کانال های تلویزیونی و رادیویی ای را انتخاب کنید که شما را به مخاطبان مورد نظرتان وصل می کنند.

اینها به شما کمک می کنند که موقع تحقیق دریابید کدام نشریه ها را در لیست رسانه های مورد نظر خود بگنجانید:

• اینترنت
• روزنامه ها و مجلات
• تلویزیون
• کتابخانه ها
• اخبار محلی
• سایر سازمان های حمایت از حیوانات

وقتی جزئیات تماس با رسانۀ مورد نظر را تهیه کردید، مخاطبین مربوط به رسانه را شناسایی کنید:

• به میز خبری آن سازمان ها تلفن کنید و اسم ها، عناوین شغلی، تلفن و فاکس و ایمیل کسانی را که می خواهید با آنها ارتباط برقرار کنید بپرسید. این افراد می توانند شامل ویرایشگر اخبار، سردبیر ویژه، گزارشگر محیط زیست، یا ویرایشگر تصاویر باشند.
• تحقیق کنید کدام روزنامه نگار ممکن است در رابطه با کارشما تخصص داشته باشد ـ برای مثال یک سردبیر قسمت زنان یا یک گزارشگر محیط زیست.
• تمام اطلاعاتی را که در رابطه با هر یک از این افراد پیدا می کنید، جایی ثبت کنید.

برقرار کردن ارتباط های رسانه ای:

برای برقراری ارتباط رسانه ای، توجه به این نکات ضروری است:

• نوشتۀ گزارشگر را بخوانید و یا برنامه اش را تماشا / گوش کنید.
• بار اول که تماس می گیرید خود را معرفی کنید و بپرسید آیا وقت خوبی برای حرف زدن هست یا ترجیح می دهد که شما وقت دیگری تماس بگیرید؟
• وقتی صحبت شروع شد از آنها دربارۀ فرصت هایشان بپرسید. چه موقع به دفتر مطبوعات می روند و چه موقع دوست دارند که با آنها تماس گرفته شود؟
• بپرسید دوست دارند چگونه اطلاعات به دستشان برسد؛ فکس، ایمیل، یا تلفن؟
• بپرسید به چه نوع مطالبی علاقمندند و بعد گوش کنید.
• حتماً شمارۀ مستقیم شان را بپرسید و اگر دارند یادداشت کنید؛ شماره فکس، ایمیل و یا هر اطلاعات لازم دیگر.
• از جواب های گزارشگر نت برداری کنید؛ ارزشش را دارد که برای آن یک پرونده درست کنید.
• هر موقع به او تلفن می زنید تاریخ و مطلب مورد بحث را یادداشت کنید.
• وقتی دوباره تلفن می کنید به او یادآوری کنید که دفعۀ قبل در چه مورد با هم صحبت کرده اید. برای مثال ( حتماً یادتان هست که ما چند ماه قبل دربارۀ باز کردن مرکز جدیدمان با هم صحبت کردیم.) این کار به ایجاد ارتباط کمک می کند.
• آنها را به هر مراسمی که بر پا می کنید، دعوت کنید ـ بعد از ملاقات رو در روـ احتمال این که آنها شما را فراموش کنند کمتر است.
• به تلاش خود ادامه بدهید.

پیشنهادات زیر هم در برخورد با گزارشگران مفید است:

• فقط موارد باارزش را مطرح کنید و زوایای خبر را با دقت بسنجید.
• مطالب مربوط به دلبستگی انسان ـ حیوان خیلی تأثیر گذار هستند؛ آنها را شخصی سازی کنید. چون به ایجاد همدلی کمک می کنند.
• همیشه به خاطر داشته باشید که ابزارهای دیداری مثل عکس می توانند تفاوت های بسیاری ایجاد کنند.
• در همۀ تماس ها قبل از پیش زمینه، موارد ضروری را عنوان کنید.
• همیشه صحبت هایتان باید دقیق و درست باشند.
• مشکلات را قبول کنید. انکار باعث عدم اعتماد می شود. بیشترمردم از جمله گزارشگران، با مشکلات واقعی همدردی می کنند.
• هرگز به یک گزارشگر دروغ نگویید. بالاخره مچتان باز می شود و اعتبار شما و سازمانتان زیر سؤال می رود.
• گزارشگران مجبورند از منابع خبری خود محافظت کنند، بنابراین نیاز شما به محرمانه نگهداشتن منبع خبرتان، برای آنها قابل درک است.
• هرگز از منابع محرمانه غیررسمی استفاده نکنید!
• همیشه سودمند و مؤدب باشید. از کمک آنها در انتشار یک برنامه / مطالب مفید تشکر کنید. اگر این کار را نکردند شکوه و شکایت نکنید.
• روزنامه ها و ایستگاه های تلویزیونی محلی هدف های ساده تری هستند، مخصوصاً اگر یک دیدگاه محلی وجود داشته باشد.

اگر از رسانه ای با شما تماس گرفته شد، بلافاصله جواب بدهید. کسانی که در رسانه ها کار می کنند مرتب با ضرب الاجل ها مواجهند. بنابراین اگر نتوانند مطلب شما را به موقع دریافت کنند چاره ای ندارند مگر این که بدون آن، کارشان را بگذرانند.

در نظر داشته باشید این عوامل برای جلب توجه آنها رقابت می کنند:

انبوه مطالب: گزارشگران با حجم بالایی از اطلاعیه های رسمی روبرو هستند که بیشترشان نامربوط هستند و یک راست سر از سبد زباله در می آورند.

زمان: گزارشگران همیشه نگران ضرب الاجل ها، سردبیر و همکارانشان هستند و گاه برای گرفتن فضا و ستون مناسب باید رقابت کنند.

به هم ریختگی: اتاق خبر بندرت منظم و مرتب است. به همین دلیل عکس ها و اطلاعیه ها به آسانی گم و گور یا فراموش می شوند.

شانس: گزارشگر ممکن است در آن موقع سرحال باشد و به دلایل شخصی به سازمانی از نوع سازمان شما علاقمند باشد، یا سرش به اندازه همیشه شلوغ نباشد.

به خاطر داشته باشید که همۀ مطالب شما ممکن است چاپ یا پخش نشوند. این مسئله را شخصی در نظر نگیرید!

4 ـ هدف گیری

وقتی نشریۀ مناسب را برای مخاطبین مورد نظرتان انتخاب کردید بسیار مهم است که دربارۀ خوانندگان آن نشریه فکر کنید. آن چه شما می خواهید به مخاطبان خاص بگویید لزوماً چیزی نیست که آنها بخواهند بشوند و یا گزارشگر چاپ کند. موضوع و پیام خود را تعدیل و سازگار کنید تا بتوانید پوشش خبری را به دست آورید و در عین حال به اهداف اصلی خود برسید.

مهم این است که بتوانید انگیزه و الویت نشریه و سازمان خودتان را بشناسید و این دو را با هم منطبق کنید.

همچنین، این کار ممکن است به شناسایی یک ستون / صفحه ای خاص در یک روزنامه یا مجله کمک کند که در آنجا بتوانید در قالبی خاص که دقیقاً مناسب آن جایگاه است، اطلاعات مورد نظر را قاشق قاشق به خورد گزارشگر بدهید؛ از یک تصویر ویژه گرفته تا آمار یا پیشنهاد یک مصاحبه.

برای مثال، سازمانی که علیه آزمایش بر روی حیوانات کار می کند ممکن است بخواهد یک پیام سراسری برای دخترهای جوان بفرستد که از خرید و استفاده از لوازم آرایشی که روی حیوانات آزمایش شده، خودداری کنند و این که آزمایش بر روی حیوانات علاوه بر ظالمانه بودن، نتایج درستی ندارد. اما گاهی امکان پذیر نیست پیام خاصی را به این شکل در مجلات نوجوانان بنویسیم زیرا به نظر نمی رسد مطلبی باشد که دخنران جوان مایل به خواندنش باشند. پس باید زیرکانه تر عمل کرد، وگرنه چنین مطلبی در مجلۀ مد سال اصلاً دیده نخواهد شد! بنابراین بهترین راه این است که با گزارشگر مربوطه تماس بگیرید و ایدۀ آرایش با لوازم آرایشی که روی حیوانات آزمایش نشده اند را با او در میان بگذارید و بعد او را تشویق کنید آماری مثل: (می دانستید که هنوز 95% لوازم آرایش روی حیوانات آزمایش می شود؟) را اضافه کند. جنبۀ تعجب آور قضیه هم کمک می کند، چون امروزه بیشتر مردم فکر می کنند لوازم آرایش روی حیوانات آزمایش نمی شود.

5 ـ به وجود آوردن پوشش محلی رسانه ای

رسانه ها همیشه به موضوعات محلی خوب، یا زوایای محلی موضوعات ملی علاقمندند. اگر مطلب خوبی دارید این اصول راهنما را مدنظر قرار دهید؛ آن وقت متوجه می شوید که رسانه ها بیش از آن چه فکر می کردید پذیرای شما هستند.

الف : منابع خود را آماده کنید.

منابع خود را بشناسید و آماده کنید. این کار می تواند موارد زیر را دربر گیرد:

• یک شخص محلی که از طرف سازمان شما به او کمک شده و یک سوژۀ داغ محسوب می شود.
• یک خانواده که به این آمارها  وجاهت انسانی می دهند.
• داستان یک موفقیت یا باز کردن یک مرکز جدید

مبتکر باشید: اگر سازمان شما در معرض توجه رسانه های محلی نیست، به فکر یک سوژه جالب برای خوراک دادن به رسانه ها باشید. به دنبال ایده های بکر،  نظیر موارد زیر باشید:

• آیا یک شخص محلی که با سازمان شما همکاری دارد دست به کار جالب و غیر معمول زده است؟
• آیا موقع کار برای سازمانتان به چیزی برخورد کرده اید که توجه شما را جلب کرده و یا شما را تحت تأثیر قرار داده باشد؟
• آیا راه هایی وجود دارند که سازمان شما بتواند به مسائل و مشکلات ملی، ویژگی های محلی بدهد؟

یکی دیگر از روش های مفید برای بدست آوردن ایدۀ مطلب، شناسایی آن دسته از حکایاتی است که خود شما برای توصیف شادابی و جالب بودن سازمانتان، از آنها استفاده می کنید. احتمالاً این نوع مطالب برای رسانه های محلی مناسب تر هستند.

مشخص کنید که آیا مطلب شما انحصاری است یا خیر؟ چون این مسئله روی پوشش خبری دریافتی، تأثیرگزار است. گر چه باید به خاطر داشته باشید که دادن مطلبی انحصاری به یک گزارشگر ممکن است معنایش این باشد که سایر گزارشگران و ناشران به آن پوشش ندهند، بنابراین ریسکی است که شاید ارزش امتحان کردن نداشته باشد.

مهم است که به یاد داشته باشید: پس از تهیۀ مطلب باید با قدرت و شدت کار را شروع کنید. سر دبیران همیشه قدر منابع ایده ها و اطلاعات قابل اعتماد و منظم را می دانند و اگر نیاز به مطلب داشته باشند در مراجعه به شما درنگ نمی کنند.

ب ـ در مورد نوع مطلب تصمیم گیری کنید.

انواع مختلفی از «مطالب محلی» وجود دارند. هر یک از آنها باید به بخش مناسب خود در رسانه ها یا مطبوعات پیشنهاد شوند. طبقه بندی اصلی عبارت است از اخبار، میز مطالب و تصاویر. ممکن است گزارشگران متخصصی هم باشند که اخبارمحیط زیست را پوشش دهند.

اخبار: یک آیتم خبری، موردی است که به یک تاریخ مخصوص، یک حادثۀ خاص و یا یک سری اطلاعات جدید ربط داشته باشد. مثل یک مراسم خیریه برای جمع آوری کمک مالی در آینده، دستاوردهای جدید تحقیقاتی که مربوط به آن محل باشند، باز شدن یک مرکز جدید در محل، شرکت یا حمایت یک چهرۀ سرشناس محلی از مراسم، یا یک مشکل محلی که کاربران شما را تحت تأثیر قرار داده است. به طور خلاصه، چیزی که برای خواننده جدید و تازه باشد.

مطالب بلند:

مقالاتی طولانی تر از اخبار هستند که بر روی یک موضوع خاص مثل سلامتی، آموزش و پرورش، مد، روابط و … تمرکز می کنند و پیش از صفحۀ اخبار نوشته و آماده می شوند. مطلبی که مورد علاقۀ افراد باشد موضوعی شخصی است و روی فرد یا افرادی تمرکز دارد که تجربیاتی دارند و خوانندگان می توانند با آن رابطه برقرار کنند. برای مثال، تجربۀ یک خانواده یا پیروزی بر یک تراژدی. یک مقالۀ تحلیلی می تواند نظر یا نظرخواهی در زمینۀ یک تحقیقات ژرف و عمیق باشد. لطفاً برای توضیحات بیشتر به بخش جداگانۀ «مطالب بلند» مراجعه کنید.

فهرست / لیست رویدادها: وقتی می خواهید یک رویداد آتی را تبلیغ کنید، سعی کنید مطمئن شوید که در بخش «رویدادهای آتی»  همۀ روزنامه های محلی ذکر شده باشد. با رادیوی محلی تماس بگیرید چون آنها اغلب رویدادی را پوشش می دهند که از قبل خبر داشته باشند و بتوانند گزارشگری به محل اعزام کنند. بسیار بعید است که آنها رویدادهای گذشته را پوشش بدهند.

عکس: آیا عکس های با کیفیتی موجود هستند؟ یا فرصتی برای رسانه ها هست که  عکس بگیرند؟ عکس ها می توانند تفاوت زیادی ایجاد کنند مخصوصاً در روزنامه های محلی؛ مطلبی که عکس های خوب به همراه دارد احتمال چاپش بسیار بیشتر است. حتی داشتن فقط یک عکس خوب و شرح کوتاهی در زیر آن، راه خوبی برای گرفتن پوشش است. با یک عکاس محلی خوب آشنا شوید که تجربۀ تهیۀ عکس های خبری داشته باشد و یک بانک عکس خوب درست کنید. تصاویرخوب همچنین در پوشش موفقیت آمیز تلویزیونی نیز مهم هستند. بنابراین اگر هدف شما تلویزیون است در فکر استفاده از چنین فرصت هایی باشید.

زمان: شما باید محدودیت زمانی را هم در نظر بگیرید. این پوشش را برای چه موقع لازم دارید و ضرب الاجل رسانه ها برای پخش و چاپ آن چه موقع است؟ مراقب باشید که مهلت مجدد می تواند خیلی زود سربرسد. عوامل پخش در رادیو و تلویزیون معمولاً انعطاف بیشتری دارند ولی توقع نداشته باشید با پشت سرگذاشتن موعدها، مطلب شما پخش/ چاپ شود مگر این که اخبار شما خیلی هیجان انگیز باشند.

ج ـ تصمیم بگیرید که به کدام رسانه نزدیک شوید.

شما باید با رسانه های محلی آشنا شوید: روزنامه ها و مجلات اصلی، نشریات مجانی و برنامه های رادیو و تلویزیون محلی. باید تمام رسانه های ممکن برای مطلب خود را شناسایی کنید. از روزنامه های محلیِ اصلی گرفته تا مطبوعات آزاد و تجاری و همۀ ایستگاه های رادیو تلویزیون عمومی و مستقل. یادتان باشد هیچ رسانه ای را کوچک نشمارید. برگه های رایگانی که در مناطق مسکونی پخش می شوند، اغلب بیشتر از روزنامه های ملی خوانده می شوند.

ارتباط رسانه ای: آیا از قبل مخاطب رسانه ای دارید؟ تماس های شخصی با گزارشگران، خانواده و دوستان، یا تنها یک تلفن دوستانه ممکن است سریع ترین راه رسیدن به نتیجه باشد. اگر پاسخ منفی است، اطلاعات تماس افراد مناسب برای مطلب خود را تهیه کنید. این کار سخت نیست؛ کافیست نگاهی به روزنامۀ محلی تان بیاندازید و موضوعی شبیه سوژۀ خود پیدا کنید، بعد نام آن قسمت و نویسنده را یادداشت کنید و سعی کنید مطلب مشابهی در همان قسمت به چاپ برسانید. ممکن است قبلاً هنگام تهیۀ لیست رسانه ای خود، شخص مناسبی را شناسایی کرده باشید. لیستی از همۀ مخاطبین مناسب برای مطلب خاص خود را به ترتیب اولویت تهیه کنید و سپس با ایدۀ مطلب خود کار کنید.

د ـ حرکت را ادامه دهید.

 در دسترس باشید: وقتی مطلبی برای انتشار در رسانۀ محلی دارید، مهم است که در دسترس باشید. وقتی با رسانه تماس دارید، همیشه شماره تلفن های خود از جمله شمارۀ موبایل و منزلتان را بدهید. از این بابت نگران نباشید چون احتمالاً فقط در موارد استثنایی به منزلتان زنگ می زنند. به هر حال در دسترس بودن در ساعات غیر اداری می تواند در انتشار یا عدم انتشارش تفاوت ایجاد کند.

پشتکار داشته باشید: اگر انتشار مطلبتان متوقف شد و یا از صفحۀ اول به نصف ستون در وسط روزنامه تغییر کرد ناامید نشوید. این بدان معنا نیست که دیگر مطلب شما ارزش خبری ندارد. دستورات جلسه دائم عوض می شوند. سردبیران با فشارهایی زیادی باید دست و پنجه نرم کنند وغالباً حوادث بر مطالب پیشی گرفنه و مطلبتان از قلم می افتد.  بنابراین اگر مطلب شما در وهلۀ اول موفقیتی کسب نکرد و می تواند در مقابل آزمون زمان طاقت بیاورد، با روزنامه یا یک چهرۀ رادیویی یا تلویزیونی تماس بگیرید و از او بخواهید که راهی پیدا کند و از زوایۀ دیگری آن را مطرح کند.

تخصص خود را تثبیت کنید: این یک برنامۀ دراز مدت است. می توانید خودتان را طوری جا بیاندازید که رسانه های محلی دربارۀ مسائل و مشکلات، اول از همه با شما تماس بگیرند؛ کسی که گزارشگران می خواهند به عنوان یک کارشناس آگاه دوباره و دوباره با او مشورت کنند. اگر یک حادثۀ مهم در حوزۀ کاری سازمان شما، چه در سطح ملی و چه در سطح محلی پیش بیاید، آگاه ترین فرد سازمان شما باید با رسانه ها تماس بگیرد و تقاضای صحبت یا مصاحبۀ فوری داشته باشد.

اگر روی یک مشکل محلی تحقیقاتی انجام داده اید، رسانه ها را مطلع کنید. همیشه تمام شماره تلفن ها را به طور کامل، از جمله شمارۀ منزل و همراه را در اختیارشان بگذارید تا به راحتی به شما دسترسی داشته باشند.

هـ ـ فهرست کارهایی که باید انجام شوند:

گروه خود را تعیین کنید: مشخص کنید که روابط عمومی یا نمایندۀ شما برای ارتباط با رسانه ها کیست؟

بهترین سخنگوی خود را تعیین کنید: شخصی را که دارای قدرت بیان است، خونگرم، آگاه، و به آسانی قابل دسترسی است برای انجام مصاحبه ها در نظر بگیرید.

این فرد لزوماً همیشه رئیس مجموعه نیست. برای دستیابی آسان هم شماره تلفن همراه و هم شماره تلفن خانه اش را بدهید، آنها فقط زمانی با منزل تماس می گیرند که داستان به جلو پیش رود. بنابراین ارزشش را دارد.

آماده باشید: همیشه ذخیره ای از عکس ها، نمونه های مطالعاتی، و اشخاص آماده مصاحبه را رزرو داشته باشید.

موضوع خود و بازدهی رسانۀ مورد نظرتان را شناسایی کنید: این پنج کلمۀ پرسشی را به خاطر داشته باشید: چه کسی، چه، کجا، چه موقع و چرا؟ آیا عکس مناسب برای مطلبتان دارید؟ برای کدام رسانه باید آن را بفرستید؟

مبتکر باشید: راهی پیدا کنید تا مشکلات محلی را به مسائل ملی پیوند بزنید. اگر می توانید مراسمی (کنسرت، مسابقه، سخنرانی) با شرکت مردم محلی در منطقه برگزار کنید. اما اگر نمی توانید، بر روی جنبه های جذاب آن چه شما انجام می دهید و دیگر کسانی که با آنها کار می کنید، تمرکز کنید.

خبرنامه ای بنویسید و آنرا دنبال کنید: پشتکار داشته باشید. اگر جایی جواب رد شنیدید، به سراغ سایر گزینه های ممکن که در لیست دارید، بروید.

6 ـ سایر جوانب

ممکن است مطلبی داشته باشید که فکر می کنید برای مطبوعات جالب باشد اما می دانید که یک داستان خبری نیست و میز خبر علاقه ای به دنبال کردنش نشان نمی دهد، در این صورت ممکن است صفحات مطالب بلند جای خوبی برای آن باشد. پندهای زیر می توانند برای به چاپ رساندن مطالب بلند به شما کمک کنند:

زمان بندی: مقالات بلند از قبل نوشته می شوند: یک هفته تا پنج ماه جلوتر، بسته به تعداد چاپ نشریه. مجلات هفتگی ایده های تحقیقاتی را سه ماه قبل از انتشار یک شماره آغاز می کنند و از شش تا هفت هفته قبل از انتشار، شروع به تنظیم آن می کنند. مجلات ماهانه، چهار ماه قبل و یا حتی زودتر برنامه ریزی می کنند. اطلاعات خود را در زمان مناسب و کافی ارسال نمایید. اگر شما این کار را انجام ندهید سازمان دیگری این کار را خواهد کرد.

روزنامه ها را بخوانید: برای شروع لازم است که تعدادی از روزنامه های ملی و منطقه ای و محلی را بخوانید تا سررشتۀ ایده ها و افکاری که در آنها به چاپ می رسد، دستتان بیاید.

به روز باشید: آگاه باشید و از هر ماه، هفته یا روز ملی که ممکن است مربوط به یک داستان خاص باشد، ایده بگیرید.

تقویم خود را علامت بزنید: باید سالگردها را نه تنها به عنوان لینکی مستقیم برای یک موضوع، بلکه به عنوان یک قلاب برای شکار سایر سوژه ها در نظر بگیرید.

مجله ای را که می خواهید هدف قرار دهید، بخوانید: این کار را بکنید تا مطلبتان را در اختیار مخاطبین درست قرار دهید.

زاویۀ انسانی کار را در نظر داشته باشید: برای چاپ مقاله باید پیشینۀ شخصی افرادی را که آمادۀ مصاحبه و عکاسی و نمایش در مجله هستند، در اختیار داشته باشید. مطمئن شوید افراد مناسبی را در نظر دارید که حتی الامکان با مشخصات و سن خوانندگان آن نشریه مطابقت داشته باشند.

با شخص درست تماس بگیرید: تحقیق کنید که با چه کسی باید تماس بگیرید؟ آیا این شخص سردبیر مطالب بلند است؟ سردبیر مسائل مربوط به بهداشت و سلامتی است یا شخص دیگری است؟ برای یافتن این سؤالات باید مجله را بخوانید واگر نام سردبیران ذکر نشده، خجالت نکشید که گوشی را بردارید و شماره تلفن و آدرس ایمیل شخص مورد نظرتان را از مجله سؤال کنید.

7 ـ جعبه ابزار رسانه ای

ابزارهای متداولی که به صورت جداگانه یا ترکیبی برای برقراری ارتباط با رسانه ها مورد استفاده قرار می گیرند عبارتند از :

• مطالب مطبوعاتی
• کنفرانس مطبوعاتی
• بسته های رسانه ای
• نامه به سردبیران
• فیلم ویدیویی
• عکس ها

این بخش، جنبه های عملی نوشتن مطالب مطبوعاتی، برگزاری کنفرانس مطبوعاتی و نوشتن نامه به سردبیران را زیر نظر دارد. در ادامه توصیه هایی برای چگونگی برخورد با انتقادات بیان شده است.

الف ـ مطالب مطبوعاتی

به خاطر داشته باشید که هر روز ده ها و گاه صدها مطلب و داستان به دست گزارشگران می رسد. بنابراین باید مطمئن شوید که مطلب شما یکی از مطالبی است که خوانده می شود.

یک مطلب مطبوعاتی موفق، مطلبی است که در وقت و جای مناسب از راه برسد و موضوع مناسبی هم داشته باشد.

انتشارات مطبوعاتی

سعی نکنید همه چیز را در مطلبتان بگنجانید. هدف اصلی انتشارات مطبوعاتی این است که گزارشگر را به نوشتن یک خبر سریع وادارید و آنهایی را که مایلند، تشویق کنید که اگر مقالۀ مفصل تری خواستند با شما تماس بگیرند.

عنوان: عنوان باید کوتاه و گیرا باشد و در چند کلمه حس داستان را در شما القا کند. در صورت لزوم برای پاراگراف های بعدی از عناوین استفاده کنید. اما این کار خیلی لازم نیست.

بازبینی اسم: در مقدمه اسم سازمان خود را به طور کامل بنویسید. همچنین در یک نقل قول کوتاه درباره گروه خود، اسم را ذکر کنید: برای مثال «نام سازمان هایی که تفاوت فوق العاده ای در زندگی هزاران سگ بی سرپناه ایجاد کرده اند…»، پس از آن می توانید بیشتر مطمئن شوید که اسم سازمان شما در مقالات منتشرشده، نام برده می شود.

اولین پاراگراف: بسیار مهم است که اولین پاراگراف کوتاه، دارای ارزش خبری، و راجع به موضوع باشد و به وضوح پنج اصل: چه کسی، چه، کجا، چه موقع، و چرا (به هر ترتیب) رابیان کند.

اولین پاراگراف باید خودش به تنهایی، فشردۀ همۀ اطلاعات مندرج در مطلب باشد.

پاراگراف دوم: این پاراگراف باید قسمت بعدی اطلاعات را منعکس کند: یا جزئیات بیشتر درباره پاراگراف اول و یا اطلاعات جدید.

پاراگراف سوم / پاراگراف های دیگر: از پاراگراف های بیشتر فقط زمانی استفاده کنید که اطلاعات جدید دیگری در آن زمینه داشته باشید. این پاراگراف می تواند نقل قولی باشد از کسی که در آن کار مشارکت داشته و مایل است در صورتی که از او خواسته شود با مطبوعات صحبت کند. نقل قول باید زاویۀ جدیدی را مطرح کند مثلاً جنبۀ شخصی موضوع را؛ و یا می تواند نقل قولی از جانب سخنگوی سازمان شما باشد که اهمیت موضوع را با زبانی قدرتمند و موثق گوشزد می کند.

جزئیات اطلاعات تماس: نام، عنوان، شمارۀ تماس، موبایل یا تلفن منزل باید در انتهای مطلب به وضوح و با چاپ پر رنگ آمده باشد. شماره تلفنی هم برای مواقعی که در دفتر خود نیستید در اختیار بگذارید. این کار ممکن است در چاپ یا عدم چاپ مطلب شما تفاوت ایجاد کند.

توجه گزارشگر را جلب کنید: عنوان و اولین پاراگراف مطلبی که می خواهید به چاپ برسد، مهم ترین قسمت ها هستند. باید توجه گزارشگر را به آنها جلب کنید. بر روی اخبار تمرکز کنید و آن را در بالاترین قسمت قرار دهید. در مقابل وسوسۀ گذاشتن نام سازمان خود در اولین جمله مقاومت کنید و در عوض روی مطلب و تأثیر آن بر خواننده، تماشاگر، یا شنونده تمرکز کنید.

سبک نگارش: تا جایی که می توانید خلاصه و روشن بنویسید. به خاطر داشته باشید گزارشگری که این اخبار را می خواند، از شما و سازمانتان چیزی نمی داند و زمان کمی دارد. بنابراین:

• از کلمات اختصاری یا اصطلاحات خاص استفاده نکنید.
• سعی نکنید یک مقالۀ مطبوعاتی بنویسید ـ این کار گزارشگر است.
• ساده و روشن بنویسید.
• از جملات کوتاه استفاده کنید.

طول مطلب و صفحه آرایی: داستان خبری خود را زیاد طولانی نکنید، مقالۀ شما باید در یک طرف کاغذ A4 بگنجد.

اطلاعات بیشتر برای سردبیران: یک قسمت کوتاه و جداگانه را به اطلاعات بیشتر برای سردبیر اختصاص دهید. تعداد کلمات را هم در نظر داشته باشید. سازمان خیریۀ خود را در چند کلمه توصیف کنید. اطلاعات اولیه و آمار را هم به آن اضافه کنید. اگر وب سایت دارید، آدرسش را ذکر کنید. در سه چهار جمله توضیح دهید که شما که هستید، چه کار می کنید، کجا این کار را می کنید، چرا این کار را می کنید، و چه مدتی است که در حال انجام این کار هستید و … از اضافه کردن توضیحاتی که از چاپش خوشحال نمی شوید خودداری کنید. گزارشگر حتماً برخی از این اطلاعات را به خوبی بکار می برد تا در فهم مطلب به خوانندگان / شنوندگان شما کمک کند. همچنین می توانید اطلاعات عملی را هم که توقع انتشارش را ندارید در مقالۀ خود جا بدهید؛ مثل جزئیات مختصری از امکان مطالعۀ موضوعی، فرصت های عکس برداری و یا اطلاعاتی راجع به این که کجا توقف کنیم.

مطالب خود را برای گزارشگران منتخب ـ البته در صورت امکان ـ بفرستید و بعداً تلفنی پیگیر باشید.

رادیو و تلویزیون: موقع به جریان انداختن و پخش مطلب، مدیران خبر ایستگاه های رادیو و تلویزیونی را فراموش نکنید.

برای تلویزیون، شما به یک زاویۀ بصری هم نیاز دارید. کیفیت ویدیوها باید خوب باشد. فرمتشان «بتاکم» یا «مینی دی وی» با تراک صدای جداگانه باشند.( نوارهایی که اغلب در تولید خبر به کار می روند)

ب ـ کنفرانس های مطبوعاتی

قبل از این که کنفرانس مطبوعاتی برگزار کنید، باید از این موارد مطمئن باشید:

• باید چیزی برای اعلام کردن داشته باشید که نمی تواند به اندازه کافی در مطبوعات پوشش داده شود.
• این خبار به جای جلسۀ مطبوعاتی کوچک تر، تشکیل یک کنفرانس مطبوعاتی را ایجاب نمایند.
• شما باید حرفی برای گفتن داشته باشید که از شرح مفصل بهره ببرد.
• سؤال ها را از قبل پیش بینی کرده باشید و با اطمینان از پس آنها برآیید.

کنفرانس مطبوعاتی شبیه سایر اجراهاست و موقع برگزاری آن نکاتی که در فصلی جداگانه ارائه شده، بکار برده می شوند. تنها تفاوتش این است که بتوانید سؤالات احتمالی رسانه ها را از پیش حدس بزنید.

اگر مصمم به برگزای یک کنفرانس مطبوعاتی هستید انجام کارهای زیر ضروری هستند:

• از قبل آماده شوید: همۀ سؤال های ممکن را از قبل پیش بینی کنید و/یا نقل قول یا مثال خوبی برای هر کدام درنظر بگیرید.
• تاریخی تعیین کنید: مطمئن شوید که کنفرانس مطبوعاتی شما همزمان با رویدادهای اصلی دیگر برگزار نمی شود.
• ساعت آن را تعیین کنید: معمولاً ده صبح ساعت مناسبی می باشد. ساعتش خیلی زود نیست و گزارشگران فرصت کافی برای نوشتن گزارش ها و برآورده کردن ضرب الاجل  روزنامه های فردا را دارند.
• سالنی برای برگزاری مراسم درنظر بگیرید: سعی کنید محل برگزاری جایی باشد که گزارشگران بتوانند آسان و سریع به آنجا برسند و در ضمن تسهیلات کافی مانند: تلیزیون، صندلی، میز و امکان پذیرایی داشته باشد.
• از گزارشگران برای حضور در کنفرانس مطبوعاتی دعوت کنید: سعی کنید این کار حداقل یک هفته جلوتر انجام شود. دعوت نامه ای بفرستید که توضیح دهد که این کنفرانس کی و کجا برگزار خواهد شد و با حضور در آن به چه موضوعی پی خواهند برد. دو سه روز قبل از برگزاری دوباره تلفنی آن را پیگیری کنید. در روز کنفرانس به کسی تلفن یادآوری نزنید چون اگر تا آن موقع تصمیم نگرفته اند، احتمالش ضعیف است که برنامه شان را عوض کنند.
• ساختار: کنفرانس باید کوتاه باشد و بهتر است به جای سخنرانی، وقت بیشتری صرف پرسش و پاسخ شود.
• جنبه های بصری و دیداری: یک ویدیوی کوتاه یا استفاده از تعدادی عکس قدرتمند می تواند به کنفرانس جان بدهد.
• اطلاعات و مطالب به کار رفته: مطمئن شوید که از همۀ اطلاعات مربوطه کپی گرفته اید: چیزهایی مثل: مقالات، گزارش ها، پیشینۀ سازمانتان، عکس ها و/یا  ویدیوها.
• در روز کنفرانس: از گزارشگران حاضر بخواهید فرم شرکت کنندگان را امضا کنند و این اطلاعات تماس را برای آینده نگه دارید.

ج ـ نامه به سردبیر

در اینجا به برخی دستورالعمل های کلی اشاره شده که باید موقع نوشتن نامه به سردبیر در نظر بگیرید:

• متن نامه باید محکم و قاطع باشد.
• از مثال های خاص استفاده کنید.
• اطلاعات باید درست و به روز باشند.
• در آن به گروه مخالف حمله نشود.
• همیشه نام و امضا داشته باشد.
• اطلاعات تماس در آن ذکر شده باشد.

د ـ کنار آمدن با انتقادها

مطمئن شوید که سازمان شما پاسخی روشن دارد که در داخل سازمان روی آن توافق شده و سخنگویی از طرف سازمان شما تعیین شده که جوابگوی انتقادها باشد.

همچنین مطمئن شوید تا زمانی که کاملاً آماده نیستید به هیچ انتقادی پاسخ نمی دهید. اگر آماده نبودید، به راحتی می توانید بگویید « هیچکس از سازمان XXX برای جواب گویی حضور ندارد.» این بهتر از آن است که کلاً از اظهار نظر خودداری کنید.

8 ـ مصاحبه

علاوه بر پوشش رسانه ای، مصاحبه ها هم در ایجاد رابطه با گزارشگران و ساخت زیربنای جلسات و مصاحبه های آتی، بی نهایت مفید هستند.

الف ـ کلیات

از مصاحبه کننده بپرسید چرا می خواهد با شما مصاحبه کند؟ چقدر دربارۀ موضوع می داند و چه چیزهای بیشتری می خواهد بداند؟ سعی کنید بفهمید درباره این موضوع با چه اشخاص دیگری مصاحبه می کند و تا جایی که می توانید از نشریه یا برنامه ای که رویش کار می کند سر در بیاورید.

هر چه بیشتر مصاحبه کنندۀ خود را بشناسید، آرامش بیشتری خواهید داشت و مصاحبۀ بهتری انجام می دهید. حداقل باید به خاطر داشته باشید که گزارشگران معمولاً با سرعت زیاد و تحت فشار شدیدکار می کنند. آنها باید یک زاویۀ رنگی پیدا کنند که توجه مخاطبشان را جلب کنند. اگر بتوانید این خواستۀ آنها را برآورده کنید و در عین حال به سازمان خودتان صادق باشید، شانس بیشتری دارید که برای مصاحبه های دیگر دعوت شوید.

هرگز بدون تهیۀ یادداشت درباره مطلبی که قصد صحبت درباره اش را دارید، مصاحبه نکنید. اگر گزارشگری به شما تلفن کرد و ناگهان تقاضای نقل قولی از جانب شما را کرد، به او قول دهید که تلفن خواهید کرد و حداقل چند دقیقه صرف آماده کردن جواب خود کنید. به خاطر داشته باشید که در اولین فرصت تلفن کنید چون مطالب جدید، زود مورد استفاده قرار می گیرند و ممکن است شما از یاد بروید.

شاید شما بتوانید نکات زیادی را مطرح کنید ولی اکثر مخاطبان، بیش از دو سه نکته به یادشان نخواهد ماند.

هر چه کمتر بگویید، بیشتر یادشان می ماند. بنابراین مسائل و مشکلاتی را شناسایی کنید که بیشتر مورد توجه مخاطبان است.

گاهی پیش می آید که شما مایل به انجام مصاحبه نیستید، مثلاً فکر می کنید گزارشگر می خواهد خصمانه رفتار کند، یا می خواهد شما در مورد اخبار بدی اظهار نظر کنید، یا حرف باارزشی برای گفتن ندارید، یا به شما فرصت نمی دهند آنچه را که می خواهید، بگویید. با این حال، به یاد داشته باشید اگر شما مصاحبه نکنید، فرصت را از دست می دهید. مخصوصاً اگر تقاضای گزارشگر به علت چاپ مطلبی باشد که خود شما فرستاده اید، گزارشگر را از قبل بشناسید، یا گزارشگر در حال نوشتن مطلبی باشد که به کار شما مربوط می شود. اگر مصاحبه را انجام ندهید، سازمان دیگری جای شما را خواهد گرفت!

ب ـ آماده شدن برای مصاحبه

قبل از مصاحبه لازم است اطلاعاتی در زمینه های زیر به دست آورید:

• عنوان وسبک برنامه
• این که مصاحبه زنده برگزار می شود و یا ضبط می شود؟
• مدت زمان شما چقدر است؟
• طرح کلی مصاحبه
• این که مصاحبه دو نفره است یا یک بحث گروهی؟
• اولین سؤال مصاحبه کننده
• موقع پخش برنامه و یا انتشار مطلب

سعی کنید تصویر گزارشگر و مخاطبان را تجسم کنید که برای اولین بار در حال خواندن یا گوش کردن به پیامتان هستند و از خودتان بپرسید آیا این بر مانع «خب که چی؟» ضمیر ناخودآگاه آنها غلبه خواهد کرد؟ اگر نه، راه دیگری برای ارائۀ آن پیدا کنید.

اگر به قدر کافی تحقیق  انجام داده باشید و خود را آمادۀ مصاحبه کرده باشید از پس هر نوع مصاحبه ای بر خواهید آمد. با این که گزارشگر در امر مصاحبه بسیار با تجربه تر از شماست، اما شما هم در کار خود متخصص هستید و در مورد شغلتان بیشتر از گزارشگر می دانید.

ج ـ در طول انجام مصاحبه

اعتماد به نفس: به دانش خود اطمینان داشته باشید. شما موضوع را بهتر از گزارشگر می دانید.

شفافیت: برای مکالمه از یک سبک گفتگوی شفاف استفاده کنید. حداکثر سه پیام اصلی بازگو کنید و برای رنگ و اعتبار، نکات خود را با مثال و حکایت توضیح دهید. دست و پا شکسته حرف نزنید.

کنترل: مسئولیت مصاحبه را برعهده بگیرید. آمادگی کلید کار است. چیزی به اسم سؤال نادرست نداریم، فقط پاسخ ها می توانند نادرست باشند.

مثال بزنید: یک مثال خوب بیشتر از هزاران کلمه ارزش دارد. مردم عاشق داستان هستند. بنابراین برای اثبات حرفتان، یک مثال واضح یا حکایتی را آماده داشته باشید.

از قیاس استفاده کنید: تشبیه و مقایسه راه خوب دیگری برای «به صدا در آوردن زنگ» در ذهن مخاطب است. اصطلاحات و ابعاد انتزاعی را به چیزهای روزمره تبدیل کنید مثل تبدیل هکتار به چند زمین فوتبال.

مشاوره بدهید: مردم دوست دارند «بدانند». بنابراین هر کجا که امکانش هست چند راهکار خوب به آنها نشان دهید که چگونه از هر چیزی بهترین استفاده را ببرند و یا از فاجعه جلوگیری کنند.

سؤال ها را حدس بزنید: زیاد نگران پرسش های غیرمنتظره نباشید. تعداد محدودی سؤال وجود دارد که بخواهند در مورد موضوع از شما بپرسند و شما بهتر از گزارشگر آنها را می دانید.

بازبینی اسم: سعی کنید اسم سازمان خودتان را چند بار به زبان بیاورید تا مطمئن شوید که نامش ذکر شده است.

رسانه های مختلف و مخاطبین مختلف، تکنیک های مختلف مصاحبه را می طلبند.

نبایدها: اغراق نکنید؛ خونسردی خود را از دست ندهید؛ پرخاشگر نباشید، حتی اگر به آن سمت کشانده شدید؛ فریب سؤال های انحرافی را نخورید؛ حاشیه نروید و از پیام اصلی بحث دور نشوید.

د ـ مصاحبه های رادیو تلویزیونی

برای کمپانی های رادیو تلویزیونی، مصاحبۀ روی خط یک روش عملی و ارزان برای مکالمه است. مصاحبه شونده می تواند در یک مکان و مصاحبه کننده نیز در مکانی دیگر باشد.

در مصاحبه روی خط تلویزیونی شما به یک اتاق کار بسیار کوچک می روید، مقابل یک دوربین می نشینید و از شما خواسته می شود هدفونی روی گوشتان قرار دهید که به وسیلۀ آن دستورات مدیر استودیو و مصاحبه کننده را می شنوید. ممکن است به نظرتان شرایط جالبی نباشد، چون قادر به دیدن مصاحبه کننده نیستید. مطمئن شوید که راحت نشسته اید و اندکی به سمت دوربین خم شوید. بااعتماد نفس، مستقیماً به لنز نگاه کنید و یادتان باشد که حرکت دادن سر اشکالی ندارد. موقع صحبت سر و دستتان را حرکت بدهید و لبخند بزنید ـ مثل حالت گرفتن عکس پاسپورتی، بی حرکت و بی حالت ننشینید!

مکانیزم مصاحبۀ رادیویی هم شبیه مصاحبۀ تلویزیونی است. با این که مخاطبان خود را نمی بینید باید وانمود کنید که آنها را می بینید. بالای میکروفون نقطه ای را برای نگاه کردن در نظر بگیرید و شخصی را که مورد علاقه شماست، مقابل دید خود مجسم کنید و خیال کنید که در حال صحبت کردن برای او هستید و نه برای صدای بی روحی که از هدفون بیرون می آید.

مطمئن شوید که گزارشگر می داند شما برای اظهار نظر در دسترس هستید و می تواند از شما به عنوان یک منبع اطلاعات در آن زمینۀ خاص استفاده کند. اگر مصاحبۀ تلویزیونی یا رادیویی شما خوب پیش رفت، به گزارشگر تلفن بزنید و از او تشکر کنید و بگویید چقدر از ملاقاتش خوشحال شده اید. از او بپرسید آیا بیننده یا شنونده ای به مصاحبۀ شما واکنش نشان داده؟ همیشه خوب است که بازخوردها را بدانید، این به گزارشگر نشان می دهد که شما به کار و مخاطبان او علاقمند هستید.